Πριν προχωρήσουμε στα λεγόμενα του κομμουνιστή δημοσιογράφου να επαναλάβουμε κάποιες πάγιες απόψεις μας. Σε μια κοινωνία "άνισων" ανθρώπων δεν μπορεί να υπάρξει "δίκαιο" για όλους. Είναι αυτό που έλεγε ο Μαρξ ότι δηλαδή το δίκαιο σε όλες τις ταξικές κοινωνίες εκφράζει και κατοχυρώνει τις σχέσεις κυριαρχίας και υποταγής, κατοχυρώνει και εκφράζει τη δικτατορία ορισμένης τάξης. Της αστικής στην συγκεκριμένη περίπτωση. «Το δίκαιο των άνισων είναι δίκαιο της ανισότητας», όπως έγραφε χαρακτηριστικά. Πολύ ξεκάθαρα μας το λέει αυτό και ο Λένιν. Το δικαστήριο των αστών πάντοτε ήταν και παραμένει «τυφλό, εκλεπτυσμένο εργαλείο ανελέητης καταπίεσης των τάξεων που εκμεταλλεύονται, που περιφρουρεί τα συμφέροντα των παραλήδων». 

Στην περίπτωση της Ηριάννας και του Περικλή παρακολουθούμε μια ανατριχιαστική κατάσταση που για όσους/ες έχουμε στοιχειώδη γνώση της πρόσφατης ιστορίας μας, κάνει την σκέψη μας να γυρνάει στα «πέτρινα» μετεμφυλικά και κατά την διάρκεια του εμφυλίου χρόνια, τότε που αρκούσαν δυο –τρεις ψευδομαρτυρίες χωροφυλάκων και ταγματασφαλιτών για να οδηγηθούν αγωνιστές στο εκτελεστικό απόσπασμα. 

Τώρα φυσικά δεν έχουμε έκτακτα στρατοδικεία και δικαστήρια σκοπιμότητας. Τα αντικατέστησαν τα τρομοδικεία. Φυσικά απουσιάζουν οι χωροφύλακες και οι ταγματασφαλίτες. Στην θέση τους βρέθηκαν επάξια τα καλόπαιδα της «αντιτρομοκρατικής». Σήμερα δεν απαιτούνται ψευδομάρτυρες. Οι κατασταλτικού μηχανισμοί «εκσυγχρονίστηκαν». Για τους δικαστές αρκεί «μερικό δείγμα DNA» για να στείλουν όποιον/α θεωρούν αντίπαλο του αστικού κράτους να σαπίσει για δεκαετίες στα κάτεργα που ονομάζουν κατ’ ευφημισμό «σωφρονιστικά ιδρύματα».

Ο Ν. Μπογιόπουλος, λοιπόν, μας θύμισε πώς στήθηκε η αστυνομικοδικαστική σκευωρία σε βάρος της Ηριάννας και του Περικλή με "αδιάσειστο σε βάρος τους στοιχείο ένα εξαφανισμένο ελάχιστο δείγμα DNA".

Αν και υπάρχει αναλυτική περιγραφεί από τον Ν. Μ. πώς στήθηκε η όλη υπόθεση θα κάνουμε μια αναφορά στην επισήμανση του δημοσιογράφου που μας λέει ότι "Το στοιχείο του DNA που στην περίπτωση της Ηριάννας έχει κριθεί επαρκές για την καταδίκη της, σε άλλες δίκες έχει κριθεί απολύτως ανεπαρκές", αναφέροντας μια συγκεκριμένη περίπτωση.

Το DNA σαν αποδεικτικό μέσο σε βάρος κατηγορουμένου, αν θυμόμαστε καλά, την πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ήταν στην δίκη του Α. Σειρινίδη το 2011.

Τότε ο συγκεκριμένος αναρχικός βρέθηκε στο σκαμνί του δικαστηρίου με την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας σε βάρος αστυνομικών. (Είχε προηγηθεί επίθεση με πυροβολισμούς στην κλούβα των ΜΑΤ που υπήρχε έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στη Χαριλάου Τρικούπη, τον Ιούλη του 2009).
Αυτή την περίοδο δεν είχαν στηθεί τα τρομοδικεία και ο Άρης Σειρινίδης με την ψήφο και των τεσσάρων ενόρκων είχε αθωωθεί. Κι αυτό, αφού ήταν ευκόλως αντιληπτό ότι η ταυτοποίηση του DNA του Σειρινίδη με αυτό των δραστών -όπως ισχυριζόταν οι αστυνομικοί μάρτυρες κατηγορίας- δεν μπορούσε να θεωρηθεί ικανό αποδεικτικό στοιχείο για να καταδικαστεί ο κατηγορούμενος αναρχικός.

Σήμερα όμως στα πλαίσια του τρομονόμου και της γενικευμένης καταστολής οι δικαστές δεν έχουν τέτοιες "ευαισθησίες", όπως ακούμε στο παρακάτω ηχητικό.